"Nauczanie Jana Chrzciciela", Peter Breugel (starszy), 1566
„Bracia: Tak niechaj każdy nas uważa za sługi Chrystusa i włodarzy Bożych tajemnic. A od włodarzy żąda się tego, aby każdy z nich okazał się wiernym” (z lekcji).
Czwarta niedziela Adwentu
Link do tekstów: [KLIK]
Benedykt XVI, papież w latach 2005-2013, teolog:
„W Ewangeliach dobrze ukazana jest rola Jana Chrzciciela w odniesieniu do Jezusa. […] Jan Chrzciciel rozpoczyna swoje głoszenie za czasów cesarza Tyberiusza, w 27–28 r. po Chrystusie, i w wyraźny sposób wzywa ludzi, którzy przybywali, by go słuchać, do przygotowywania drogi na przyjęcie Pana. Do prostowania krzywych ścieżek własnego życia poprzez radykalne nawrócenie serca (por. Łk 3, 4)”.
Chrzciciel nie ogranicza się jednak do głoszenia pokuty…
„…ale uznając, że Jezus jest »Barankiem Bożym«, który przyszedł, by zgładzić grzechy świata (por. J 1, 29), z głęboką ufnością wskazuje na Jezusa jako na prawdziwego wysłannika Boga, usuwając się w cień, aby Chrystus mógł wzrastać, być słuchany i naśladowany. Przelanie własnej krwi na świadectwo wierności przykazaniom Bożym, jest ostatnim aktem Chrzciciela, który nie ugiął się i niczego nie wyparł, wypełniając do końca swoją misję.
Święty Beda, mnich z IX w., tak mówi w swoich Homiliach: »Św. Jan za [Chrystusa] oddał swoje życie, choć nie kazano mu wyprzeć się Jezusa Chrystusa, kazano mu tylko przemilczeć prawdę« (por. Hom. 23: CCL 122, 354). Nie przemilczał prawdy i umarł za Chrystusa, który jest Prawdą. Właśnie z miłości do prawdy nie poszedł na kompromis i nie lękał się upominać w ostrych słowach tych, którzy zagubili Bożą drogę”.
Patrzymy na tę postać…
„…tę gorącą pasję, która opiera się możnym. Pytamy: skąd bierze się to życie, ta wielka siła wewnętrzna, tak prawa, tak konsekwentna, tak całkowicie oddana Bogu i przygotowaniu drogi Jezusowi? Odpowiedź jest prosta: z więzi z Bogiem, z modlitwy, która jest nicią przewodnią całej jego egzystencji. Jan jest darem Bożym, o który długo prosili jego rodzice, Zachariasz i Elżbieta (por. Łk 1, 13); wielkim darem, na który po ludzku nie mogli mieć nadziei, ponieważ oboje byli w podeszłym wieku, a Elżbieta była bezpłodna (por. Łk 1, 7); »dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego« (Łk 1, 36).
Zapowiedź tych narodzin nastąpiła właśnie w miejscu modlitwy. W świątyni jerozolimskiej, i to wręcz w momencie, gdy Zachariasza spotkał wielki przywilej, by wejść do przybytku w świątyni i złożyć Panu ofiarę kadzenia (por. Łk 1, 8–20). Również narodzinom Chrzciciela towarzyszy modlitwa. Pieśń radości, uwielbienia i dziękczynienia, którą Zachariasz wznosi do Pana i którą odmawiamy codziennie rano w Jutrzni, Benedictus, uwydatnia działanie Boga w historii i profetycznie wskazuje misję jego syna Jana: poprzedza on Syna Bożego — który stał się ciałem — by Mu przygotować drogi (por. Łk 1, 67–79)”.
Całe życie Poprzednika Jezusa ożywia więź z Bogiem…
„…w szczególności okres spędzony na pustkowiu (por. Łk 1, 80); pustkowie jest miejscem kuszenia, ale też miejscem, gdzie człowiek odczuwa swoje ubóstwo, bo jest pozbawiony oparcia i bezpieczeństwa materialnego. I rozumie, że jedynym trwałym punktem odniesienia jest sam Bóg.
Jednakże Jan Chrzciciel nie jest tylko człowiekiem modlitwy, utrzymującym stały kontakt z Bogiem, ale również przewodnikiem w tej relacji. Ewangelista Łukasz, przytaczając modlitwę, której Jezus uczy swoich uczniów, Ojcze nasz, odnotowuje, że uczniowie wyrażają swoją prośbę następującymi słowami: »Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów« (Łk 11, 1)”.
(Benedykt XVI, Audiencja generalna w Castol Gandolfo, 29.08.2012 r.)
