Nie sposób nie zauważyć związku między dzisiejszą Ewangelią a czytaniem z Pierwszej Księgi Samuela. To znaczy: raczej nie powinniśmy mieć wątpliwości w znalezieniu tego, co te treści łączy.
Sigla: 1 Sm 26, 2. 7-9. 12-13. 22-23; Ps 103 (102), 1b-2. 3-4. 8 i 10. 12-13; 1 Kor 15, 45-49; Łk 6, 27-38
Z jednej strony mamy Saula, który urządził sobie wręcz polowanie na Dawida i jego ludzi. Saula, który widział w nim rywala, który był jego wrogiem, chciał się go pozbyć. Z drugiej – znajduje się Dawid, ukrywający się, lecz nie ze strachu. Jest też Jezus mówiący w dzisiejszej Ewangelii, by miłować nieprzyjaciół.
Historia Saula i Dawida z pierwszego czytania jest ukonkretnieniem słów Jezusa. Jest też przykładem na to, jak bardzo miłowanie nieprzyjaciół nie może być miłością naiwną i ślepą. Ma być ona wręcz przebiegła i mądra. Dawid mógł zabić Saula, miał go w garści. Nie zrobił tego jednak, a zamiast tego zabrał ze sobą niezbity dowód darowania mu życia, a co więcej – dowód tego, że nie jest wrogiem króla. W tym tkwi geniusz miłości nieprzyjaciół. Polega ona na tym, że okazujemy się przyjaciółmi, a nie wrogami.
Co więcej: „Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”. Dawid odmierzył Saulowi miarą wypełnioną po brzegi. I zostało to wynagrodzone. A jaka jest nasza postawa wobec innych oraz wobec siebie samych? Lubimy raczej surowo patrzeć na drugiego człowieka, mierzyć mu skąpo i rozliczać z każdej drobnostki. Tymczasem dla siebie i sobie bliskich potrafimy być szczodrzy, nasze miary potrafią się cudownie rozszerzać, wypełniać, są często oznaką ślepej wyrozumiałości, a nawet pobłażania. Tylko że to nie ma nic wspólnego z miłością. Taką miarą na pewno nam nie odmierzą.
