Fot. Viktor
Wszyscy chyba jesteśmy zgodni co do tego, jak ciężkie chwile przeżywamy razem z Ukrainą atakowaną przez wrogie oddziały. Wielu z nas doświadcza ogromnej niepewności także o przyszłość swoją i swojej rodziny. Ja jej doświadczam bardzo mocno.
Sigla: Syr 27, 4-7; Ps 92 (91), 2-3. 13-14. 15-16; 1 Kor 15, 54b-58; Łk 6, 39-45
Dzisiejsza liturgia słowa, jeśli próbować odczytać ją w kluczu wydarzeń ostatnich tygodni, dobitnie pokazuje nam, jak bardzo jest prawdziwa. „Jak o uprawie drzewa świadczy jego owoc, tak mowa o zamyśle serca człowieka. Nie chwal męża przed wypowiedzią, to bowiem jest próbą dla ludzi”. Ileż było rozmów, dyskusji, negocjacji, zabiegów, ileż obietnic, że nie chce się wojny, że chce się pokoju. Poznaliśmy drzewo po jego własnym owocu, poznaliśmy skarbiec serca, z którego tak obficie czerpie.
Z bardzo specyficzną pociechą przychodzi do nas święty Paweł. Z pociechą, która wymaga wiary. Bezsens śmierci przeciwstawia życiu. A to życie wynika z nieśmiertelności, w której mamy udział. To szalenie ważna lekcja i nadzieja dla nas na ten właśnie czas. „Zwycięstwo pochłonęło śmierć. Gdzież jest, o śmierci, twoje zwycięstwo? Gdzież jest, o śmierci, twój oścień?”. I dalej: „Bogu niech będą dzięki za to, że dał nam odnieść zwycięstwo przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa”.
Trzeba zauważyć, że to nie jest jakieś tam zwycięstwo, które należy dopiero osiągnąć. Ono już się dokonało: dał nam odnieść zwycięstwo! Mamy w nim swój niezbywalny udział właśnie dzięki Chrystusowi. To dlatego: „Przeto, bracia moi najmilsi, bądźcie wytrwali i niezachwiani, zajęci zawsze ofiarnie dziełem Pańskim, pamiętając, że trud wasz nie pozostaje daremny w Panu”.
To jest szalenie ważne! Choćby wokół cały świat pogrążał się w mrokach nienawiści i zbrodni, dzięki temu, że trzymać się będziemy Słowa Życia, zawsze jawić się będziemy jako źródła światła i nadziei w świecie. Ale to wymaga ciągłej pracy i zaangażowania.
