W całej historii ludzkości trudno byłoby znaleźć drugą tak wyjątkową kobietę. Co bardzo ciekawe, jest ona znana i zapamiętana przez ludzkość wyłącznie przez wzgląd na Syna. Już to samo w sobie jest fenomenem jej osoby – całą swoją cześć zawdzięcza Synowi. Nie była aktorką, modelką, piosenkarką, celebrytką, światową osobistością. Mimo to to właśnie ona jest najbardziej czczoną kobietą świata. Co sprawia, że mężczyźni stale się w niej zakochują, a dla kobiet jest najdoskonalszym wzorem? Dlaczego to właśnie ona jest na stałe obecna w chrześcijaństwie i naszym życiu?
Dziewica
„Dziewicę, co męża nie znała, Moc Najwyższego okryła cieniem ku poczęciu; a jej łono nietknięte urodzajną uczyniła rolą dla wszystkich, którzy chcą zbierać zbawienie” – słowa te
rozbrzmiewają w trzecim kondakionie Akatystu ku czci Bogurodzicy. Te słowa są niezwykle znamienne. W Ewangelii wg św. Łukasza czytamy: „Lecz anioł rzekł do Niej: »Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca«. Na to Maryja rzekła do anioła: »Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?«” (Łk 1, 30-34). Słowa anioła niewątpliwie zadziwiły Maryję. Tak jak współcześnie wielu dziwi się, jak Maryja poczęła z Ducha Świętego, tak również ona miała bardzo poważne wątpliwości. Wiedziała, w jaki sposób powstaje nowe życie. Świadczą o tym właśnie słowa „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”. W Biblii słowa te nie mają znaczenia dosłownego w kontekście znajomości z kimś. Chodzi tutaj o akt małżeński. Podobnie ze zdziwieniem zareagował Józef na wieść o stanie błogosławionym poślubionej jemu Maryi. Całkiem paradoksalnie to św. Łukasz najwięcej pisze w swojej Ewangelii o dziewiczych narodzinach, mimo iż mógł mieć najwięcej wątpliwości jako lekarz. Święty Jan w swojej Ewangelii również pisał o podwójnych narodzinach człowieka: z ciała i z Boga: „Dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili” (J 1, 13). Niektórzy Ojcowie Kościoła odczytywali ten cytat przez: „ale z Boga się narodził” właśnie jako nawiązanie do dziewiczych narodzin. Wiara w dziewicze poczęcie leży zatem u podstaw chrześcijaństwa i nie ma realnych przesłanek, by ją kwestionować. Dziewicze poczęcie znajduje swoje znaczenie również u św. Pawła: „[Jest to Ewangelia] o Jego Synu – pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości pełnym mocy Synem Bożym” (Rz 1, 3-4). Zarysowuje się tutaj również kolejny ciekawy wątek. Widać, że w środowisku apostolskim nikt nie miał wątpliwości co do ziemskiego pochodzenia Jezusa przy jednoczesnej wierze w Jego bóstwo. Jest to dość znaczące świadectwo. Jednak nie każdy mógł tak łatwo pogodzić fizyczność Syna Bożego z Jego bóstwem. O tym pisze ewangelista Marek: „»Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?« I powątpiewali o Nim” (Mk 6,3). Dla Boga nie było trudnością narodzić się z Maryi Dziewicy, podobnie jak stworzyć świat z niczego.
Znaczenie dziewictwa
Dziewictwo Maryi ma duże znaczenie nie tylko dla niej, ale również dla jej Syna. Oczywiste jest, że dziewictwo samo w sobie oznacza czystość. U Maryi ta cecha jest dodatkowo uwydatniona przez fakt, że sama była niepokalanie poczęta. Przez dziewictwo Maryi jeszcze lepiej obrazuje się człowieczeństwo i bóstwo Syna Bożego. Przez dziewicze poczęcie wątpliwości co do poczęcia z Boga znacząco się zmniejszają. Jednocześnie Bóg mógł stać się bezgrzesznym człowiekiem przez narodziny z Dziewicy. Wszedł do rodzaju ludzkiego w pewnym sensie „z zewnątrz”, wolny od brzemienia grzechu pierworodnego. Nie byłoby tak, gdyby miał ludzkiego ojca. Abp Fulton J. Sheen (2018, s. 93-94) w książce Maryja. Pierwsza miłość świata pisze: „Maryja nie była bezgrzeszna dlatego, że była dziewicą, lecz dziewictwo było najlepszym znakiem jej bezgrzeszności. […] Ewangelie dowodzą pokornego człowieczeństwa Chrystusa. […] Te same Ewangelie oddzielają Maryję od wszelkiego grzechu, aby ukazać, że jest Ona w najwyższym możliwym stopniu »na obraz i podobieństwo Boże«”. To właśnie przez swoją wolność od grzechu Dziewica jest wzorem dla wszystkich (szczególnie dla osób prowadzących życie konsekrowane), ukazującym duchowe piękno i pokorę.
Powyższy tekst ukazał się w 18. numerze Miesięcznika Adeste. Kliknij poniższy przycisk, aby pobrać ten i pozostałe numery archiwalne!
Jeżeli podoba Ci się to, co robimy – kliknij w poniższy przycisk aby dowiedzieć się, jak możesz nam pomóc w rozwoju!
