Fra Bartolomeo; "Św. Tomasz z Akwinu"
„Boże, usłysz modlitwę moją i nie odsuwaj się od mojej prośby: zwróć się ku mnie i wysłuchaj mnie” (z introitu).
Dziesiąta niedziela po Zesłaniu
2. klasy, szaty zielone
Link do dzisiejszych tekstów: [KLIK]
Święty Tomasz z Akwinu, doktor kościoła zwany „anielskim”, dominikanin:
„[…] Modlitwa powinna być pobożna, bo tłustość pobożności sprawia, że ofiara modlitwy zostaje przez Boga przyjęta wedle słów Psalmu: »W imię Twoje będę podnosił ręce moje. Jakby sadłem i tłustością będzie napełniona dusza moja« (Ps 63[62], 5-6). Często jednak modlitwa bywa osłabiona z powodu rozwlekłości i dlatego Bóg nasz poucza nas, abyśmy unikali rozwlekłości modlitwy, mówiąc: »Modląc się nie mówcie wiele« (Mt 6, 7). A św. Augustyn pisze do Próby: »Niech w modlitwie nie będzie wiele słów; lecz jeśli pragnienie pozostaje gorące, niech będzie w niej wiele próśb«. I dlatego Pan tę modlitwę ułożył krótką.
Pobożność bierze się z miłości Boga i bliźniego — jedną i drugą widzimy w tej modlitwie. Dla okazania miłości względem Boga nazywamy Go Ojcem. Dla wykazania miłości względem bliźniego modlimy się za wszystkich, mówiąc: »Ojcze nasz… i odpuść nam nasze winy«. Do tego prowadzi nas miłość bliźniego.
Modlitwa powinna być pokorna, według tego, co jest powiedziane w Psalmie: „Wejrzał na modlitwę pokornych” (Ps 102[101], 18), u św. Łukasza (18, 9-14) o faryzeuszu i celniku oraz w Księdze Judyty (9, 16): »Podoba ci się zawsze modlitwa pokornych i cichych«. Ta zaś pokora jest zachowana w tej modlitwie. Prawdziwa bowiem pokora polega na tym, że nie przypisujemy nic swoim siłom, a oczekujemy, że wyprosimy wszystko od Bożej wszechmocy. Zwróć uwagę, że modlitwa powoduje trojakie dobro”.
Po pierwsze
„Jest skutecznym i pożytecznym lekarstwem przeciw złu, bo wyzwala od popełnionych grzechów: »Ty odpuściłeś bezbożność grzechu mego. Dlatego będzie się do Ciebie modlił wszelki święty« (Ps 32[31], 5-6). Tak modlił się łotr na krzyżu. I otrzymał odpuszczenie grzechów, ponieważ powiedział do niego Jezus: »Dziś ze Mną będziesz w raju« (Łk 23, 43). Tak modlił się także celnik i odszedł do domu swego usprawiedliwiony. Modlitwa wyzwala również od lęku przed grożącymi grzechami, przed utrapieniem i smutkiem, jak mówi św. Jakub (5, 13): »Ma kto z was utrapienie? Niech się [spokojnie] modli«. Wyzwala ona od prześladowań i nieprzyjaciół: »Zamiast miłować mię, uwłaczali mi: a ja się modliłem« (Ps 109[108], 4)”.
Po drugie
„Jest skuteczna i pożyteczna, aby otrzymać wszystko to, czego się pożąda: »Wszystko, o cokolwiek modląc się prosicie, wierzcie, że otrzymacie« (Mk 11, 24). A jeśli nie otrzymujemy, to dlatego że modlimy się niedbale: Trzeba bowiem »zawsze […] modlić się i nie ustawać« (Łk 18, 1). Lub też dlatego że nie modlimy się o to, co jest bardziej pożyteczne dla naszego zbawienia, jak mówi św. Augustyn: »Bóg jest dobry, ponieważ często nie daje tego, czego chcemy, aby dać nam to, czego powinniśmy bardziej pragnąć«. Tę samą myśl znajdujemy u św. Pawła, który trzykroć prosił, aby od niego został odsunięty oścień, i nie został wysłuchany (2 Kor 12, 8)”.
Po trzecie
„Jest pożyteczna, bo czyni nas bliskimi Bogu: »Niech modlitwa moja wstępuje jak kadzidło przed Twoje oblicze« (Ps 141[140], 2) […]”.
(św. Tomasz z Akwinu, Wykład Modlitwy Pańskiej – czyli „Ojcze nasz”, 5-9)
