K.: Kłaniamy się Tobie, Chryste, i błogosławimy Ciebie.
W.: Żeś przez Paschę Swoją świat odkupić raczył.
Przedwieczny Logos daje się zabić za wszystkich ludzi: za wszystkich, którzy umarli, którzy podówczas żyli i którym przyjdzie żyć aż do końca świata. Śmierć Logosu to nie Jego koniec, ale preludium do kulminacyjnego momentu dla wszechświata, jakim jest zmartwychwstanie.
Aby dobrze zrozumieć doniosłość tego wydarzenia, musimy pochylić się przez moment nad słowem Logos. Czytamy je w Ewangelii wg św. Jana, a także spotykamy w języku greckim. Zasadniczo oznacza ono tyle, co słowo. Czy to znaczy, że Jezus Chrystus jest słowem? Logos w grece to też prawo oraz porządek, zatem Jezus jest słowem (tym, co się wyraża), jest prawem (tym, co określa) oraz porządkiem (tym, co organizuje). Chrystus w metaforycznym sensie przyjmuje więc postać boskiej matrycy świata fizycznego i metafizycznego. Jest dawcą świata przyrodzonego, w którym żyjemy oraz nadprzyrodzonego, do którego jesteśmy przeznaczeni.
Wyłania się więc następujący obraz – oto Bóg, będący filarem świata widzialnego i niewidzialnego, postanawia inkarnować się jako człowiek, aby doskonale wypełnić prawo mojżeszowe, oddać życie za każdego poprzez śmierć męczeńską, a następnie zmartwychwstać, pociągając za sobą w niebiosa niezliczone zastępy dusz. Ktoś więcej niż wszechświat poświęca się dla kogoś niebędącego nawet jednym procentem wszechświata. Przeogromna waga tego dzieła przekracza ludzkie wyobrażenia i maluje obraz Boga realnego – a nie tylko naiwnej zapchajdziury czy magicznego stwora zza kurtyny transcendencji.
W tym obrazie jawi się też unikalne piękno boskiego poznania świata. Jego wszechwidzące oko przenika każdą najmniejszą komórkę naszych ciał, każdy atom, każdy proton i każdy elektron – wszystko, co tworzy to, kim jesteśmy. Jego doskonałe poznanie dostrzega nasze trudy i cierpienia. Z intelektualną niecierpliwością chciałoby się rzec, że Bóg żyje razem z nami, cierpi razem z nami i umiera – również z nami. Gdy więc inkarnowany jako człowiek Logos buduje swą relację z nami poprzez życie, mękę, śmierć i zmartwychwstanie, to tworzy z ludźmi Nowe, Wieczne Przymierze.
O dobry Stwórco wszechświata – Ty tchnąłeś ciepło i kolor gwiazd w pusty niegdyś nieboskłon. Udziel nam swego ducha mądrości i poznania, byśmy umieli poznać Cię w tym, co stworzyłeś. Udziel nam także łaski, byśmy nie utracili nadziei i wiary w rzeczy, które przekraczają nasz rozum.
K.: Raduj się i wesel, Panno Maryjo, Alleluja.
W.: Bo zmartwychwstał Pan prawdziwie, Alleluja.
Obraz: Pietro Perugino, Zmartwychwstanie, wikimedia commons
