Nasz ubiór to dość zmienna część rytmu naszego życia. Są momenty, w których zwracamy na niego szczegółową uwagę i ubieramy się odświętnie; bywają takie chwile, gdy nie przykładając zbytniej uwagi do galowego wyglądu wybieramy wygodę, np. wkładamy dresy lub spędzamy część dnia w piżamie. Kościół zaś wzywa nas do nieustannej pamięci o godach Baranka, które nadchodzą, i szacie godowej, która jest potrzebna.
3 października 2021
XVIII niedziela po Zesłaniu Ducha Świętego, 2 klasy
Szaty zielone
Link do tekstów liturgicznych na dziś: KLIK
Rozważając dzisiejszą liturgię słowa, można zwrócić uwagę na surową reakcję wyprawiającego wesele króla. Na widok człowieka nieubranego w strój weselny reaguje w sposób, który wydaje się nieadekwatny do sytuacji. Reakcja ta może budzić wątpliwości zwłaszcza w kontekście wcześniejszego polecenia, by wypełnić salę weselną po brzegi przypadkowo spotkanymi ludźmi.
Zachowanie króla tłumaczy fakt, że wymaga on od gości szaty weselnej nie ze względu na siebie. Ucztę weselną wyprawił wszak dla swojego syna. Jego surowość i kategoryczność, zarówno w kwestii zapełnienia sali, jak i w kwestii ubioru, można rozumieć jako wyraz ojcowskiej miłości do syna. Ojciec pragnie szczęścia swego syna. Widzimy tu odbicie miłości Boga Ojca do Jezusa Chrystusa.
Szata ta jest o tyle ważna, że jej obraz został rozwinięty przez św. Pawła w liście do Efezjan. Apostoł, mówiąc o przyoblekaniu się, wskazuje, iż ma na myśli coś pochodzącego z zewnątrz. Nowy człowiek, którego ma przyoblec chrześcijanin, jest darem pochodzącym od Stwórcy.
Nie jest zresztą to jedyny biblijny obraz wskazujący na przyoblekanie się w coś nie z tego świata. Szata przemienionego na górze Tabor Chrystusa jaśnieje bielą, której źródłem nie jest żadna ludzka umiejętność, nawet najbieglejszego folusznika.
Bóg Ojciec jest zatem tym, który przyobleka człowieka w łaskę z miłości do Chrystusa. Tak jak odchodzac z raju Adam i Ewa otrzymali zamiast przepasek z liści odzienia ze skór zwierzęcych, tak też przyodzianie człowieka łaską dokonuje się z miłości i troski.
Można wysnuć przypuszczenie, że szata godowa, jako wyraz miłości Boga do człowieka i Jego troski o niego, swoje źródło znajduje w wewnętrznej miłości Trójcy Świętej, w miłości Ojca do Syna.
Kiedy rozważamy te teksty w kontekście Eucharystii, uczty godowej Baranka, widzimy, że możliwość udziału w niej jest wielkim darem. Zanim w ogóle podejmę decyzję o udaniu się na mszę, już jestem na to w pewien sposób przygotowany, otrzymawszy służbową szatę godową, element mojej tożsamości.
Kolorowa szata z długimi rękawami, którą Józef egipski otrzymał od ojca, stała się powodem zazdrości jego braci, choć była pomyślana jako wyraz miłości. Szata godowa, łaska wybrania, którą jesteśmy przyodziani, została nam dana ze względu na miłość Ojca do Chrystusa. Niech będzie to dla nas powodem nie do zazdrości, lecz do radości, że jesteśmy synami w Synu, umiłowanymi ze względu na miłość.
