"Anioł Pański" (1857-1859), Jean-François Millet
„Napełniajcie się Duchem Świętym, wygłaszając psalmy, hymny i pieśni duchowe, nucąc i śpiewając w sercach waszych Panu. A dzięki czyńcie zawsze i za wszystko Bogu i Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa” (z lekcji).
Dwudziesta Niedziela po Zesłaniu
Link do dzisiejszych tekstów: [KLIK]
Św. Atanazy Wielki, ojciec Kościoła z IV wieku, biskup Aleksandrii:
„Niezwykłe natomiast jest, że ten, kto recytuje Psalmy – w wyjątkiem proroctw dotyczących Zbawcy i narodów – wypowiada cudze słowa jako własne. Każdy śpiewa je jakby zostały napisane o nim, przyjmuje je i przebiega kolejno nie tak, jakby to kto inny mówi i jakby wskazywał na kogoś innego, lecz traktuje je, jakby to on sam wypowiadał je o sobie samym. I jakiekolwiek by słowa nie były, zanosi je do Boga jako swoje dzieła i wypowiadane od siebie. Przecież nie będzie także wobec tych słów miał się na baczności, jak wobec słów Patriarchów, Mojżesza i innych proroków, lecz wręcz przeciwnie: śpiewając je odważnie wypowiada je jako własne i napisane o nim samym. Psalmy bowiem dotykają działania każdego człowieka: zarówno tego, kto zachował przykazanie, jak i tego, kto je przekroczył. Trzeba więc, żeby każdy człowiek się w nich odnalazł i wypowiadał słowa, które zostały o każdym napisane, albo jak ten, kto zachował przykazanie, albo jak ten, kto je przekroczył”.
Jak zwierciadło
„Wydaje mi się, że psalmy stają się dla śpiewającego je jak zwierciadło, dzięki któremu poznaje dokładnie zarówno siebie samego, jak i poruszenia swojej duszy, i że wypowiada je pouczony przez nie. A ten, kto słucha czytającego, przyjmuje hymn jako wygłoszony o nim i albo odmieni myślenie napełniony żalem płynącym z zarzutów stawianych przez sumienie, albo słysząc o nadziei pokładanej w Bogu i o pomocy udzielanej ludziom wierzącym ucieszy się tego rodzaju łaską wyświadczoną mu i zacznie dziękować Bogu. […]
I w ogóle każdy psalm w ten sposób jest przez Ducha wypowiedziany i skomponowany, że w nich – zgodnie z tym, co wcześniej zostało powiedziane – poznajemy dobrze poruszenia naszej duszy i wszystkie te psalmy wypowiadamy jako dotyczące nas, są one jakby naszymi słowami, które prowadzą do przypomnienia obecnych w nas poruszeń i do poprawy naszego postępowania. To bowiem, co wypowiedzieli psalmiści, może być wyobrażeniem i odbiciem naszych spraw […]”.
Obraz życia dusz
„Jeśli zaś trzeba mówić w sposób jeszcze bardziej przekonujący, to podczas gdy całe Boskie Pismo jest nauczycielem cnoty i prawd wiary, Księga Psalmów posiada również jakiś obraz życia dusz. Przecież tak jak człowiek wchodzący do króla przybiera odpowiednią postać i posługuje się odpowiednimi słowami, aby mówiąc wbrew zasadom nie został wyrzucony jako człowiek nieokrzesany, tak samo boska księga człowiekowi, który usilnie stara się o cnotę i chce dobrze poznać sposób postępowania Zbawcy w ciele, najpierw przez lekturę przypomina o poruszeniach duszy, a potem uczy i kształtuje tych, którzy czytają tego rodzaju słowa”.
(św. Atanazy Wielki, List do Marcelina o interpretacji psalmów, fragmenty; za: patres.pl)
