ks. Wincenty Romano
fot. Wikimedia Commons
Domenico Vincenzo Romano, urodzony w 1751 w Torre del Greco, jest historycznie najdawniejszą postacią w tym gronie. Jako młodzieniec pobierał nauki w Neapolu, gdzie zetknął się z kazaniami św. Alfonsa Marii Liguoriego. Pomogło mu to rozwinąć pobożność eucharystyczną, która stała się później ważną częścią jego posługi kapłańskiej, rozpoczętej po święceniach w 1775 r. Został zapamiętany szczególnie ze względu na aktywność po wybuchu Wezuwiusza na przełomie XVIII/XIX wieku – zajął się wówczas odbudową zburzonego kościoła w Torre del Greco, a także szeroko zakrojoną pomocą poszkodowanym w wyniku kataklizmu. Niedługo później został proboszczem miejscowej parafii, w której zaprowadził liczne pobożne praktyki takie, jak Messa Practica (bardziej świadome uczestnictwo we Mszy Świętej) czy medytacja różańcowa. Zmarł w opinii świętości w 1831 r., został beatyfikowany przez Pawła VI w 1963 r.
