Nunzio Sulpricio
fot. farodiroma.it
Nunzio Sulpricio to jedyny spośród nowych świętych, który nie był osobą duchowną, a także najmłodziej zmarły w tym gronie. Urodził się w 1817 r. w Pescosansonesco. Wkrótce po jego urodzinach zmarł jego ojciec a w kilka lat później matka i babka, przez co wychowanie młodego Nunzio kontynuował wuj. Jako chłopiec, Nunzio wiódł pobożne życie i często uczestniczył we mszy świętej. Interesował się również prawdami wiary katolickiej, a także z zaciekawieniem studiował życiorysy świętych. W 1831 r. po raz pierwszy trafił do szpitala ze względu na chorobę kości piszczelowej, która naznaczyła jego krótkie życie cierpieniem. Swoją chorobę znosił cierpliwie, ofiarując ból Bogu i spędzając długie godziny na modlitwie. W 1832 r. przeniósł się do Neapolu, gdzie oddał się pod opiekę płk. Felice Wochingera – przyjaciela swojego wuja, który wkrótce zaczął w praktyce zastępować mu ojca. W 1835 r. lekarze podjęli decyzję o amputacji nogi Nunzio, a w maju 1836 – w wieku zaledwie dziewiętnastu lat – młodzieniec zmarł. Został beatyfikowany w 1963 r. przez papieża Pawła VI.
