Święty Paweł w Liście do Koryntian wspomina o dziewicach konsekrowanych jako tych, które troszczą się „o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem” (1 Kor 7,4).
Beata Bodzioch OV to pierwsza dziewica konsekrowana, którą poznałam. Miało to miejsce podczas tegorocznych rekolekcji w Przytkowicach. Zapamiętałam ją szczególnie ze słów, jakie wypowiedziała na konferencji o przebaczaniu: „Adoracja i Eucharystia to bomba atomowa dla Szatana”. Każdy przyznałby mi rację, że jest to typ kobiety silnej, zdrowej i odważnej. W młodości trenowała chodziarstwo i zdobyła wicemistrzostwo Pucharu Świata (w Naumburgu) na dystansie 10 km. W swoim życiorysie, dostępnym na jej stronie internetowej, pisze: „Sport bardzo mocno ukształtował moją osobowość. To doskonała szkoła samodyscypliny, nauka wyrzeczenia i okazja do spotkania fantastycznych ludzi, przeżycia głęboko twórczej przygody i odwiedzenia wielu niezwykłych miejsc” (beatabodzioch.pl). Takich pięknych oraz mocnych w wierze dziewic konsekrowanych jest jeszcze niewiele, ale z każdym rokiem zaczyna ich przybywać.
Narodziny dziewic
Z chwilą, kiedy narodził się Kościół, pojawiły się kobiety, które, jak to ujął Piotr Turzyński, „darzą Chrystusa miłością oblubieńczą i ofiarują mu swoje życie” (Świadectwo dziewic w starożytności chrześcijańskiej, 2015, s. 378). Ich postawa jest pięknym świadectwem ludzi czystego serca, które jest drogą do Królestwa Niebieskiego. Początkowo dziewice żyły w domach rodzinnych, nie pełniąc jeszcze wtedy szczególnej roli we wspólnocie. W III wieku istniała już instytucja dziewic w Afryce Północnej, Egipcie, Syrii i Palestynie oraz w Azji Mniejszej. Przyjęcie do takiej grupy wiązało się z dokonaniem przyrzeczenia dozgonnej czystości.
Na początku ceremonie przyrzeczeń odbywały się w sposób prywatny, wobec starszych Kościoła. Później przybrały one formę ślubu publicznego. Dziewice miały już wtedy szczególny przywilej uprawniający je do posługi przy specjalnych modlitwach wstawienniczych i korzystania z pomocy charytatywnej. W IV wieku motyw dziewicy zaczął pełnić istotną rolę w literaturze Ojców Kościoła, którzy pisali o nich wspaniałe dzieła (tamże, s. 381-386). Święty Cyprian z Kartaginy w Traktacie drugim. O ubiorze dziewic twierdzi, że dziewice „są kwiatem Kościoła, jego ozdobą i pięknem duchowych darów, jego radością, miłym i nieskalanym przedmiotem chluby i czci, Bożym obrazem odbijającym świętość Pana, wybraną częścią owczarni Chrystusowej. Nimi raduje się płodność Matki Kościoła, w nich rozkwita obficie, a im większa liczba dziewic, tym bardziej zwiększa się radość Matki” (tłum. Drzewowska J., 2016, s. 2). W 1139 roku, na mocy decyzji II Soboru Laterańskiego, zakazano konsekracji kobiet poza zakonami (Zmiany w podejściu do dziewictwa w Kościele katolickim cz. I, [w:] prawy.pl). Stało się to w wyniku wyparcia tego stanu przez życie monastyczne, które w tamtych czasach zyskiwało sobie coraz większą popularność. Zakaz ten dotyczył tylko Kościoła rzymskokatolickiego. Obrzęd konsekracji dziewic powrócił dopiero po II soborze watykańskim, czego wypełnieniem był nowy Ordo consecrationis virginum, zawierający normy i teksty liturgiczne dotyczące profesji oraz konsekracji dziewic. Po promulgacji w 1970 roku, dokonanej przez papieża Pawła VI, życie konsekrowane powróciło na łono Kościoła, stając się przejawem coraz większego zainteresowania z jego strony (Coraz więcej dziewic konsekrowanych, [w:] przewodnik-katolicki.pl).
To tylko fragment tekstu, który ukazał się w 26. numerze Miesięcznika Adeste.
Jeżeli podoba Ci się to, co robimy – kliknij w poniższy przycisk aby dowiedzieć się, jak możesz nam pomóc w rozwoju!