adeste-logo

Wesprzyj Adeste
Sprawdź nowy numer konta

Wesprzyj
#Katechizm

W jaki sposób pomagają nam święci?

Tym tekstem kończymy nasze rozważania na temat Kościoła. Nie możemy nie wziąć w nich pod uwagę dwóch rzeczywistości duchowych: wiary w komunię świętych oraz szczególnej roli Maryi, Matki Kościoła.

Mówiąc „wierzę w świętych obcowanie”, mamy na myśli aspekt wiary bezpośrednio związany z wiarą w jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół. Wyznając „świętość” Kościoła, stwierdziliśmy, że oznacza ona to, że ochrzczeni zostali uświęceni ofiarą Chrystusa. Kościół może być nazwany zgromadzeniem wszystkich świętych (por. Nicetas, Explanatio symboli, 10).

Jak rozumieć komunię świętych w Kościele?

Dobro jednego członka Kościoła jest przekazywane innym. W Kościele mamy do czynienia ze wspólnotą dóbr, spośród których największym dobrem jest Jezus Chrystus. Jego dobro przekazywane jest wszystkim przez sakramenty. Komunia świętych w Kościele to zarówno komunia w rzeczach świętych, jak i między osobami świętymi. Oprócz tego możemy mówić, że w Kościele łączy nas komunia wiary, sakramentów, dóbr, charyzmatów i miłości.

Komunia wiary oznacza to, że wszyscy wyznajemy tę samą wiarę, pomnażamy ją i dalej przekazujemy. Komunia sakramentów to połączenie z Jezusem Chrystusem dzięki sakramentom. W szczególny sposób chodzi o sakrament chrztu świętego, który włącza nas do Kościoła, oraz sakrament Eucharystii, który bywa nazywany po prostu komunią świętą. Jezus powiedział: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim” (J 6, 56). Sam zwraca naszą uwagę na szczególną jedność, jaką sprawia między Nim a wiernymi przyjmowanie Eucharystii.

Komunia dóbr to gotowość do dzielenia się posiadanymi dobrami z innymi i pomocy potrzebującym. Komunia charyzmatów polega na tym, że chociaż każdy otrzymuje różne charyzmaty, to służą one dobru całego Kościoła. Wreszcie komunia miłości oznacza, że każdy najmniejszy czyn spełniony z miłości przynosi korzyść wszystkim, zarówno żywym, jak i zmarłym członkom Kościoła. Odwrotnie jest z grzechem: nawet najmniejszy czy bardzo osobisty grzech szkodzi komunii całego Kościoła. To właśnie dlatego mówimy, że w sakramencie pokuty następuje nasze pojednanie nie tylko z Bogiem, ale także z Kościołem.

Jakie są trzy stany w Kościele?

W Kościele wyróżniamy stany: pielgrzymujący (chrześcijanie, którzy żyją na ziemi), oczyszczający się (zmarli, którzy po śmierci oczyszczają się w czyśćcu w oczekiwaniu na spotkanie z Bogiem w chwale nieba) oraz chwalebny (ci, którzy już osiągnęli zbawienie wieczne). „Łączność pielgrzymów z braćmi, którzy zasnęli w pokoju Chrystusowym, bynajmniej nie ustaje; przeciwnie, według nieustannej wiary Kościoła umacnia się jeszcze dzięki wzajemnemu udzielaniu sobie dóbr duchowych” (Sobór Watykański II, Lumen gentium, 49).

Na czym polega nasza łączność ze zmarłymi?

Święci nieustannie wstawiają się za nami do Ojca. Wspierają nas w naszych słabościach, dodając sił swoim wstawiennictwem. Łączność ze świętymi zbliża nas do Chrystusa, źródła i głowy wszelkiej świętości Kościoła. Z kolei nasza modlitwa za zmarłych pomaga im w osiągnięciu zbawienia, gdy jeszcze przebywają w czyśćcu, ale także sprawia, że ich wstawiennictwo za nami jest skuteczne. Szczególne miejsce w tym wstawiennictwie za wierzącymi i całym Kościołem zajmuje Maryja.

Zobacz też:   Po co katolikowi walentynki?

Dlaczego Maryję nazywamy matką Kościoła?

Maryja jest matką Kościoła, ponieważ swoją miłością przyczynia się do zrodzenia wiernych w Kościele. Rola Maryi wobec Kościoła wynika bezpośrednio z jej powołania jako matki Syna Bożego. Jak powie liturgia: „Ona przyjmując niepokalanym sercem Twoje Słowo, * poczęła Je w dziewiczym łonie * i otoczyła macierzyńską troską początek Kościoła rodząc jego Założyciela” (Prefacja o Najświętszej Maryi Pannie [w:] Mszał rzymski).

Maryja pod krzyżem została oddana jako matka św. Janowi (por. J 19, 26-27). Po wniebowstąpieniu trwała na modlitwie z apostołami, oczekując zesłania na nich Ducha Świętego. Wniebowzięcie Maryi jest jej uczestnictwem w zmartwychwstaniu Jezusa. Uprzedza ona zmartwychwstanie innych wiernych.

Maryja jest dla Kościoła wzorem wiary i miłości. Jest nazywana pierwowzorem Kościoła (typus Ecclesiae – por. Lumen gentium, 53). Jest ona matką dla Kościoła i całej ludzkości w porządku łaski, a jej macierzyństwo trwa nadal poprzez jej wstawiennictwo za nami.

„Macierzyńska zaś rola Maryi w stosunku do ludzi żadną miarą nie przyćmiewa i nie umniejsza tego jedynego pośrednictwa Chrystusowego, lecz ukazuje jego moc. Cały bowiem wpływ zbawienny Błogosławionej Dziewicy na ludzi… wywodzi się z nadmiaru zasług Chrystusowych, na Jego pośrednictwie się opiera, od tego pośrednictwa całkowicie jest zależny i z niego czerpie całą moc swoją” (Sobór Watykański II, Lumen gentium, 60). „Żadne bowiem stworzenie nie może być nigdy stawiane na równi ze Słowem Wcielonym i Odkupicielem; ale jak kapłaństwo Chrystusa w rozmaity sposób staje się udziałem zarówno świętych szafarzy, jak i wiernego ludu i jak jedna dobroć Boża w rozmaity sposób rozlewa się realnie w stworzeniach, tak też jedyne pośrednictwo Odkupiciela nie wyklucza, ale wzbudza u stworzeń rozmaite współdziałanie, pochodzące z uczestnictwa w jednym źródle” (tamże, 62).

Na czym polega kult, jakim jest obdarzana Maryja w Kościele?

„Błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia” (Łk 1, 48). „Pobożność Kościoła względem Świętej Dziewicy jest wewnętrznym elementem kultu chrześcijańskiego”. Najświętsza Dziewica „słusznie doznaje od Kościoła czci szczególnej. Już też od najdawniejszych czasów Błogosławiona Dziewica czczona jest pod zaszczytnym imieniem Bożej Rodzicielki, pod której obronę uciekają się w modlitwach wierni we wszystkich swoich przeciwnościach i potrzebach… Kult ten… choć zgoła wyjątkowy, różni się przecież w sposób istotny od kultu uwielbienia, który oddawany jest Słowu Wcielonemu na równi z Ojcem i Duchem Świętym, i jak najbardziej sprzyja temu kultowi”. Wyraża się on w świętach liturgicznych poświęconych Matce Bożej oraz w modlitwie maryjnej takiej jak różaniec, który jest „streszczeniem całej Ewangelii” (KKK 971).

Maryja jest znakiem niezachwianej nadziei i pociechy, eschatologicznym symbolem dla Kościoła.

Adeste promuje jakość debaty o Kościele, przy jednoczesnej wielości głosów. Myśli przedstawione w tekście wyrażają spojrzenie autora, nie reprezentują poglądów redakcji.

Stowarzyszenie Adeste: Wszelkie prawa zastrzeżone.

Podoba Ci się to, co tworzymy? Dołącz do nas

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.

The reCAPTCHA verification period has expired. Please reload the page.