Najbardziej znane w Polsce organizacje harcerskie to ZHR (Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej) i ZHP (Związek Harcerstwa Polskiego). Na terenie naszego kraju istnieją jednak również inne, mniejsze organizacje tego typu. Jedną z nich są Skauci Europy.
Skauci Europy, jak wszyscy inni harcerze, ukochali naturę, las i przygodę. Tym, co jednak ich wyróżnia spośród ruchów, jest nie tylko zrzeszenie w międzynarodowej organizacji, ale również mocny akcent postawiony na wiarę jej członków. Cały UIGSE-FSE (Międzynarodowy Związek Przewodniczek i Skautów Europy – Federacja Skautingu Europejskiego) ma bowiem status prywatnego stowarzyszenia wiernych świeckich na prawie papieskim. Miejsce stacjonowania poszczególnych jednostek stanowią zaś parafie.
Jedność w różnorodności
Federacja Skautingu Europejskiego, w której zrzeszeni są polscy skauci, obejmuje dwadzieścia siedem stowarzyszeń harcerskich z różnych krajów przede wszystkim Europy, choć nie tylko. Łączna liczba członków, według spisu z 2023 roku, to około siedemdziesięciu trzech tysięcy. W Polsce obecnie mówi się o niewiele ponad siedmiu tysiącach członków, ale liczba ta cały czas rośnie. Przykładowo, w 2012 roku spis wykazał dwa tysiące pięciuset dziewięćdziesięciu czterech członków, a do roku 2017 liczba ta uległa podwojeniu.
Organizacje harcerskie zrzeszone w UIGSE-FSE oparte są na tradycyjnym skautingu Roberta Baden-Powella oraz na dziedzictwie pozostawionym przez założyciela katolickiego skautingu o. Jacquesa Sevina, hrabiego Mario Di Carpegna, a także profesora Jeana Corbisiera. W poszczególnych krajach wykorzystywane są także rodzime tradycje i metody kształtowania młodego człowieka. W jedności jest więc również miejsce na różnorodność.
Ubogacającą różnorodność widać w sposób szczególny podczas różnego rodzaju międzynarodowych aktywności, w których udział biorą członkowie federacji pochodzących z różnych państwa. Jest to czas nie tylko zawierania międzynarodowych znajomości czy przyjaźni, ale także ubogacania się, zwłaszcza w przypadku szefów, różnymi metodami harcerskiego wychowania obecnymi w innych krajach.
Dwa nurty, trzy gałęzie
Wychowanie dzieci i młodzieży u Skautów Europy odbywa się w dwóch nurtach: męskim i żeńskim. Każdy z nich dzieli się natomiast na trzy gałęzie określane przez wiek ich członków, a co za tym idzie – dostosowanych do umiejętności i potrzeb danej grupy wiekowej. Każda z gałęzi określana jest za pomocą koloru.
Gałąź żółta obejmuje najmłodszych członków stowarzyszenia. Należą do niej dzieci w wieku od dziewięciu do dwunastu lat. Są one nazywane wilczkami. Natomiast grupy, w których funkcjonują podczas swojej harcerskiej przygody, to gromady. Życie dzieci zarówno na zbiórkach, jak i na obozach toczy się wokół fabuły Księgi dżungli Rudyarda Kiplinga.
Gałąź zielona, czyli harcerze i harcerki, to młodzież w wieku od dwunastu do siedemnastu lat. Tworzą oni małe grupy zwane zastępami. Kilka zastępów natomiast złączonych jest w drużynę. Na czele poszczególnych zastępów stoi harcerka bądź harcerz starszy stażem. Zastępy organizują swoje zbiórki samodzielnie, wytyczając w ten sposób swoją indywidualną ścieżkę rozwoju w ramach tego, co daje im przynależność do Skautów Europy.
Czerwona gałąź to tzw. szefowie. W nurcie męskim nazywani są wędrownikami, a w żeńskim – przewodniczkami. Choć zostanie przewodniczką czy wędrownikiem nie kończy rozwoju danego skauta, to jednak akcent silnie pada w tym momencie na służbę. Spotkania poszczególnych ognisk (nurt żeński) i kręgów (nurt męski) odbywają się zazwyczaj raz w miesiącu. Przeplatane są ponadto wędrówkami. Najwięcej jednak harcerskiego czasu przewodniczki i wędrownicy spędzają na opiece nad poszczególnymi gromadami, drużynami, hufcami czy realizowaniu innych zadań, które zobowiązali się podjąć w ramach swojej służby.
Przynależenie do danej gałęzi wynika z wieku danego skauta, a nie zdobycia przez niego jakiegoś rodzaju stopnia. Z tego względu przykładowo dziewczynka, która dołączy do Skautów Europy w wieku trzynastu lat, od razu zostanie włączona do żółtej gałęzi, a mający dwadzieścia jeden lat student do czerwonej.
Harcerstwo pełne Boga
Charakterystyczną cechą Skautów Europy jest, mocniejszy niż w innych organizacjach harcerskich w Polsce, akcent na wychowanie w wierze. Z tego względu w każdej z gałęzi rzeczą częstą i normalną, już od najmłodszych lat, jest kontakt ze słowem Bożym.
Występuje również dbałość o uczestnictwo we mszy świętej. Z tego względu każdego dnia podczas obozu organizatorzy starają się zapewnić dzieciom i młodzieży możliwość uczestniczenia w Eucharystii oraz dostęp do sakramentu spowiedzi.
Dbałość o wychowanie w wierze przejawia się również w modlitwie, która obecna jest na zbiórkach, chociażby przy okazji apelu czy posiłku. Każda z jednostek ma ponadto swojego patrona, którym jest święty lub święta, w zależności od tego, czy jest to nurt męski czy żeński. I tak, jednej z gromad nurtu żeńskiego stacjonującej przy Centrum Jana Pawła II w Krakowie patronuje św. Matka Teresa z Kalkuty, a np. chłopcom działającym przy Opactwie Benedyktynów w Tyńcu – św. Benedykt z Nursji.
Skauting Europejski jest więc nie tylko harcerską przygodą na łonie natury, uczącą samodzielności i szacunku do otaczającego nas świata oraz umiłowania ojczyzny. To także droga wzrostu wiary, a co najważniejsze, przeżywanie tej przygody harcerskiej wraz z Bogiem.