Sigla:
Mi 5,1-4a
Ps 80,2ac i 3b.15-16.18-19
Hbr 10,5-10
Łk 1,39-45
Pewna gazeta ułożyła ranking zawodów cieszących się najwyższym zaufaniem społecznym. W pierwszej piątce znaleźli się żołnierze, lekarze, nauczyciele, farmaceuci i – na pierwszym miejscu – pielęgniarki. Ludziom, którzy wykonują te zawody, po prostu się ufa. Nie czulibyśmy się bezpiecznie w naszym kraju, gdybyśmy nie ufali wojsku. Nikt nie posłałby swojego dziecka do szkoły, jeśli nie zaufałby nauczycielom. Wolę sobie nie wyobrażać co by było, gdybyśmy nie ufali pracownikom ochrony zdrowia. Powierzamy im wszystkim nasze problemy, choć to często zupełnie obcy ludzie. Wierzymy jednak, że z ich strony nie spotka nas żadna krzywda.
A ty? Komu ufasz? Nie chodzi mi teraz o fach czy grupę społeczną, ale o konkretną osobę. Masz kogoś, kto Cię nie zawiódł i nie zawiedzie? Masz kogoś, na kim możesz polegać?
Budowanie zaufania to żmudny proces. Fundamentem jest wzajemna życzliwość, cegłami dotrzymane obietnice, spełnione oczekiwania, przeżywane wspólnie trudne doświadczenia. Cementem takiego gmachu jest czas.
Ty, ja, twój sąsiad, każdy ochrzczony – wszyscy mamy pewne wspólne osoby, które są godne naszego zaufania. Przede wszystkim jest to On – jeden w osobach Ojca, Syna i Ducha. Możemy zaufać także wszystkim aniołom i świętym na czele z Najświętszą Bogurodzicą Maryją. Dlaczego zasługują oni na ufność z Twojej strony?
Przyjrzyjmy się najpierw Trójjedynemu Bogu. Szczerze mówiąc, to osoba wierząca ma mnóstwo powodów, by Mu zaufać, ale dzisiaj Liturgia Słowa zwraca uwagę na jeden szczególny – wierność obietnicom. Dwa tysiące lat przed narodzeniem Chrystusa wiedziano, że spośród synów Abrahama wyjdzie ktoś oczekiwany przez Żydów i przez pogan. Osiemset lat przed Chrystusem Bóg obiecał, że Zbawiciel narodzi się w Betlejem. Słyszeliśmy dzisiaj: „A ty, Betlejem Efrata, najmniejsze jesteś wśród plemion judzkich. Z ciebie wyjdzie Ten, który będzie władał w Izraelu, a pochodzenie Jego od początku, od dni wieczności”. W tym samym czasie Bóg obiecał, że Mesjasza zrodzi Dziewica. Izajasz mówi „„Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam uprzykrzać się ludziom, iż uprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel”. Bóg obiecał, że Zbawca będzie cichy, łagodny, że pocieszy zgnębionych, że zostanie odrzucony przez swoich rodaków. Te wszystkie obietnice można odnaleźć na kartach Pisma Świętego i każda z nich została spełniona przez Dzieciątko, które mówi dzisiaj „Oto idę, w zwoju księgi napisano o Mnie”. Tak, Bóg jest godny zaufania.
Ufność wobec aniołów i świętych jako takich byłaby bałwochwalstwem – opiera się wyłącznie na zaufaniu do Boga i Jego łaski. Aniołowie i święci uczestniczą w wiecznym życiu Boga, więc jeśli On jest godny wiary, to oni również.
Spośród świętych szczególnie wyróżniona została Najświętsza Dziewica – Maryja, Matka naszego Pana. Abp. Fulton J. Sheen tak pisał o związku Matki z Synem Bożym: „Maryja – żywe cyborium, ukazała temu światu jego Władcę (…). Ten, który zrodził się bez matki w niebiosach, narodził się bez ojca na ziemi. O każdym innym dziecku można powiedzieć, że przypomina matkę. To był pierwszy w dziejach przypadek, w którym to Matka przypominała Dziecko. Oto wspaniały paradoks Dziecka, które stworzyło Matkę, a zatem to Matka była dzieckiem. Był to również pierwszy raz w historii naszego świata (…) gdy można było, jak czyniła to Maryja, ujrzeć niebo, pochylając się”.
Zasiądziemy jutro przy wigilijnym stole. Będziemy sobie życzyć szczęścia, zdrowia, pomyślności. Przy zdrowiu dopowiemy „bo ono jest najważniejsze”. Nie, nie jest. Dla katolika najważniejsze jest zbawienie, życie wieczne z Bogiem. Życzmy sobie przede wszystkim tego, byśmy po śmierci wszyscy mogli spotkać się w niebie i osiągnąć chwałę zmartwychwstania.
Wszechmogący Boże, przez zwiastowanie anielskie poznaliśmy wcielenie Chrystusa, Twojego Syna, prosimy Cię, wlej w nasze serca swoją łaskę, abyśmy przez Jego mękę i krzyż zostali doprowadzeni do chwały zmartwychwstania. Przez Chrystusa, Pana naszego.
אמן
