Tak samo jak w przypadku innych charyzmatów, Bóg nie powołuje doskonałych, ale uzdalnia wybranych. Dar proroctwa, podobnie jak na przykład dar uzdrawiania, nie jest udzielany przez Ducha Świętego jedynie ludziom nieskazitelnym i świętym za życia.
W przypadku każdego charyzmatu są jednak potrzebne starania obdarowanej nim osoby, a wśród nich przede wszystkim dbanie o swoją drogę do świętości. Nie można bowiem pomagać innym, gdy samemu leży się bez sił w brudach własnych grzechów.
Każde obdarowanie nas przed Ducha Świętego powinno więc jeszcze bardziej rozbudzić nasze starania o zbawienie. Winniśmy zarówno z jeszcze większą uwagą patrzeć na swój rozwój – na przykład poprzez częstszą modlitwę, lekturę Biblii czy sprawdzonych pobożnych książek – jak i zwrócić uwagę na swoje grzeszne skłonności i skupić się na oczyszczeniu i wyostrzeniu sumienia.
Osoba godna zaufania
U osoby obdarowanej charyzmatem proroctwa bardzo ważne jest powszechne budzenie zaufania. Bez tego jej prorokowanie, nawet pod realnym wpływem Ducha Świętego, byłoby znacznie utrudnione. Ludzie mogliby obawiać się słów wypowiadanych przez osobę, której z jakichś powodów nie ufają. Zamykać się na proroctwo pochodzące od Boga ze względu na brak ludzkich predyspozycji.
Problem ten wynika z samego charakteru posługiwania darem proroctwa. Poprzez wypowiadanie słów prorockich dana osoba ma bowiem realny wpływ na życie danego człowieka lub grupy ludzi.
Bóg sam wybiera, komu udzielić jakiego daru. Jednak jego działanie zawsze jest logiczne. Oznacza to, że nie obdarzy darem proroctwa osoby, która budzi jakiegoś rodzaju nieufność we wspólnocie – gdyż wie, że mogłoby to hamować proroctwo, budzić problemy w jego rozeznawaniu i podążaniu za nim.
Prostota i pokora
Osoba prorokująca nie może ponadto przysłaniać sobą Boga. To oczywiście tyczy się każdego charyzmatu. W centrum winien stać Bóg, nie człowiek, który przez Niego został obdarowany.
W sytuacji posługiwania darem proroctwa prostota i pokora są nadzwyczaj ważne, jako że chronią przed popadnięciem w pułapkę, w której mówi się od siebie, a nie od Boga. Nawet jeśli ktoś jest rzeczywiście obdarzony darem proroctwa, może się zdarzyć, że pewne rzeczy doda od siebie. Z tego względu tak ważne jest nie tyle rozeznanie, czy dana osoba jest obdarzona tym charyzmatem, co dokładne przyjrzenie się każdemu proroctwu, jakie wygłasza.
Może bowiem zdarzyć się tak, że ktoś dwa razy wygłosił proroctwo pod natchnieniem Ducha Świętego, ale za trzecim razem podzielił się już swoją pobożnością. Może to być zarówno nieświadome – dana osoba źle rozeznała myśli, które do niej przyszły – jak i świadome; może dojść też do tego, że posługujący darem proroctwa poczuje pewnego rodzaju władzę. Raz obwieści proroctwo i ludzie za tym pójdą, więc jeśli w przyszłości będzie chciał, żeby coś poszło po jego myśli, to powie to jako proroctwo i stanie się, jak chce.
Proroctwa muszą zatem podlegać rozeznaniu. A jeśli osoby prorokujące nieumyślnie jako proroctwo wypowiedziały swoją pobożną myśl, muszą umieć z pokorą przyjąć, że pomyliły się w swoim rozeznaniu, a nie upierać, że ktoś teraz gasi Ducha Świętego, bo są one przecież obdarzone charyzmatem.
