K.: Kłaniamy się Tobie, Chryste, i błogosławimy Ciebie.
W.: Żeś przez Paschę Swoją świat odkupić raczył.
Panie Jezu Zmartwychwstały! Po raz kolejny pojawiasz się – mimo zamkniętych drzwi – w gronie apostołów zebranych w Wieczerniku. Wśród nich jest św. Tomasz, na którego zazwyczaj spoglądamy jak na zwykłego niedowiarka. Czy jednak słusznie?
Nie potępiasz przecież tego, że miał wątpliwości – owszem, napominasz, ale nie potępiasz. „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (J 20, 29) – mówisz. „Błogosławiony” znaczy szczęśliwy – możemy więc domniemywać, że dociekania Tomasza i jego niepewność wiązały się z pewną formą niewyrażalnego smutku, dyskomfortu.
Lubimy dużo wiedzieć i mieć twarde, jasne dowody. Podobnie jest z wiarą: dziś, w dobie chaosu pojęciowego i wielkiego zamętu, kiedy świat zdaje się być wywrócony do góry nogami, nie wystarcza dawanie świadectwa o tym, że się wierzy. Ba, dla wielu żywy przykład chrześcijańskiego życia wydaje się śmieszny i nie do przyjęcia, gdyż nie mieści się w ramach zupełnie wypaczonych pojęć miłości, miłosierdzia czy sprawiedliwości. Wielu – w zależności od poglądów – zarzuca katolikom fałsz i obłudę lub faryzeizm i przywiązanie do „martwej litery” katechizmu czy wewnątrzkościelnych przepisów.
Wiele osób, zalanych mnogością różnorakich treści, pogubiło się zupełnie i szuka, choć niestety często nie u Źródła Prawdy, które pozostawiłeś w swoim Kościele. Już nastoletnia młodzież, często nie znając i nie rozumiejąc podstaw nauki katolickiej, odrzuca ją zupełnie, wołając rozpaczliwie: „Chcę dowodu! Dopóki nie zobaczę ran na Jego rękach, nie uwierzę!”. Mnóstwo osób gorszy się taką postawą i grzmi, zapominając, że te wątpliwości i pytania domagają się odpowiedzi, że wiara musi iść w parze z rozumem, bo tylko w ten sposób człowiek może harmonijnie rozwijać swoją relację z Bogiem.
Módlmy się dziś za tych, którzy poszukują swojej drogi do Boga, którzy pogubili się na drogach życia i oczekują na rozwianie ich wątpliwości. Prośmy o to, by nie tylko oni, ale i my sami, natchnięci Bożą łaską, nie stracili odkrywczego zapału. Daj im, o Chryste, mądrych i światłych przewodników: rodziców, nauczycieli, katechetów, przyjaciół, którzy przekonująco udowodnią, że wiara w Ciebie i Twój Kościół nie tylko ma sens, lecz także daje pełnię prawdziwego, wartościowego szczęścia. Niech św. Tomasz, patron osób dociekających prawdy, wstawia się za nimi, by mogli kiedyś – podobnie jak on – wyznać z pokorą i szczerością: „Pan mój i Bóg mój!”.
K.: Raduj się i wesel, Panno Maryjo, Alleluja.
W.: Bo zmartwychwstał Pan prawdziwie, Alleluja.
Obraz: Hendrick ter Brugghen. Niewierny Tomasz
