Ludzie spadali z krzeseł, gdy dowiadywali się, że gwiazda internetu, pan Keanu Reeves, wystąpi jako jedna z postaci w grze Cyberpunk 2077. Zaskakiwał fakt, że dobrze rozpoznawany aktor pojawi się w grze naszego polskiego studia. Gotowi na większe zaskoczenie? Trzymajcie się krzeseł. Oto Bóg Wszechmogący, Światłość Prawdziwa, Słońce Sprawiedliwości (tytułów jest jeszcze więcej) chce stać się obecny w Twoim życiu.
13 grudnia 2020
III niedziela Adwentu, 1 klasy
stacja u św. Piotra
Szaty fioletowe/różowe
Link do tekstów liturgicznych na dzisiejszy dzień: KLIK
Jednym z uzasadnień używania w tę niedzielę różowych szat jest to, iż ich „poważny fiolet” zostaje rozjaśniony blaskiem nadchodzącego Światła. Współbrzmi to dobrze z dzisiejszą kolektą, w której kapłan woła, by Pan „rozjaśnił ciemności naszego umysłu łaską Swojego nawiedzenia”. Również odczytywana na końcu Eucharystii ostatnia ewangelia mówi o tym, że człowiek wierzący oświecany jest nie przez byle co, lecz przez „Światłość Prawdziwą”.
Ciemności naszego umysłu, o których mówi liturgia, mogą przecież skutecznie uniemożliwiać nam dostrzeganie obecności i działania Boga w naszym życiu. Będzie On kimś jak gdyby z innej bajki, z innego uniwersum. Moje pokiereszowane życie i Boża potęga wydają się ze sobą nie spotykać. Jak Batman i Spiderman na jednym ekranie.
Liturgia dzisiejszej niedzieli, by zaradzić takiemu sposobowi myślenia, umiejętnie splata wątki. Chcąc podkreślić potęgę Boga, w graduale przyzywamy jego latający na cherubinach tron. Gdyby zaś tego było mało, święty Paweł, pisząc do Filipian, wyraźnie podkreśla, iż pokój, którego źródłem jest Bóg, przewyższa wszelki umysł, przechodzi ludzkie pojęcie. Na ostatek zaś dostajemy porcję teologicznego wykładu w postaci prefacji o Trójcy Świętej, której majestat chwalą bez ustanku aniołowie.
Jednocześnie – jako przeciwwagę dla tych słów – w introicie, graduale i offertorium wzywamy Go jako Boga Jakuba, który prowadzi ród Józefa. Co to oznacza? O dziwo Stwórca wszechświata zdecydował się początkowo związać swoją potęgę i obecność z arbitralnie przez siebie wybraną, niedoskonałą rodziną nomadów, żyjącą tysiące lat temu. Czy zatem tak nieprawdopodobne jest, że zechce zawitać także do mojego życia?
Gdy jesteśmy zachęcani do radości słowami introitu: Gaudete!, niech będzie to – między innymi – radość z nowego sposobu patrzenia na życie. Życie, w którym ośmielamy się wierzyć i rozpoznawać, że Bóg jest w nim obecny z całą swoją potęgą. Niech źródłem radości, do której jesteśmy wzywani, będzie to, że – w przeciwieństwie do faryzeuszy z dzisiejszej ewangelii – my rozpoznajemy stojącego pośród nas Jezusa.
Kiedy zatem stykam się ze swoją słabością i grzesznością (albo po prostu miałkością życia wiarą), powinienem przypomnieć sobie, że dzięki Bożej łaskawości jestem zaproszony na plan superprodukcji o nazwie Historia Zbawienia (to nawet więcej niż Jesus Christ Superstar). Moje życie jest jej integralną częścią i moja rola nie jest tylko rolą statysty. Historie życia biblijnych patriarchów i bohaterów zaczynały się niekiedy od zdziwienia tym, że zostali włączeni w Boży plan (nie znając do końca jego treści). Niech zatem moja codzienność przeżywana u boku Chrystusa, „Światłości Prawdziwej”, nie pozwala mi się nadziwić tym, jaki Bóg jest dobry i łaskawy w dobieraniu współpracowników. To jest powód do radości.
